Sudety z Ziemi Chrzanowskiej. Kopalnia Janina w Libiążu i najwyższy szczyt Wysokich Jesioników – Pradziad na tle tarczy zachodzącego Słońca. Na lewo od Pradziada zarys Vysoká Hole i Petrowy Kameny. (19 marca 2025)
Było coś nierzeczywistego w tym widoku, coś z pejzażu, który nie należy do świata w jego zwykłym, uporządkowanym kształcie, lecz do tych chwil zawieszenia, gdy rzeczywistość odkleja się od codzienności i na moment przeistacza w sen. Góry, dalekie i nierealne, wyrastały na horyzoncie jak relief odciśnięty w rozżarzonej, miodowej masie zachodu, w tej chwili, gdy słońce jest jeszcze ciepłym odciskiem na niebie, a już zaczyna niknąć, topnieć, rozlewać się w barwach zmierzchu.
Szczyty Wysokiego Jesionika – Pradziad, Petrovy Kameny, Vysoká Hole – zdawały się ledwie cienką, precyzyjnie wyciętą koronką w dalekim powietrzu, a jednocześnie czymś trwałym, niezmiennym, zapisanym w nieuchwytnej, lecz nienaruszalnej księdze świata. W oddali majaczył szyb kopalni Janina, wyciągający swoją smukłą sylwetkę w stronę horyzontu, który zdawał się falować, pulsować delikatnym światłem zmierzchu.
W tym krajobrazie było też coś z zapomnianych mitologii, z zamierzchłych historii, które raz opowiedziane, nigdy nie przestały istnieć. Na Petrovy Kameny, jak głosiła legenda, uciekał kowal Petr ze swoją ukochaną – ale czy to było kiedyś, w czasie rzeczywistym? Czy może wciąż się to dzieje, noc za nocą, gdy powietrze staje się gęste od sekretów i zaklęć? Może oni tam są, na szczycie, dotykają dłońmi czarny kamień, i świat powtarza to dotknięcie w nieskończoność, rozgrywając je w kolorach zachodu, w dalekich konturach gór, w drżeniu horyzontu, który nigdy nie jest taki sam.
