Chmury, światło, góry – wszystko było dziś bliżej, niż powinno.

Piątkowe niebo cały dzień było spięte ciężarem frontów. Wiatr przesuwał wartko chmury, jakby próbował zakryć coś, co powinno się wydarzyć. W pewnej chwili niebo, jakby się rozstąpiło. Z jednej, wąskiej szczeliny wypłynęły Tatry Bielskie. Nie z oddali, lecz jakby tuż zza wzgórza. Hawrań, Murań, Płaczliwa Skała. Tatry Wysokie śniły jeszcze w chmurach ale czuło się w powietrzu ich ciężar. Zamek Tenczyn otulony zielenią. Jej świeżość pachniała wiosną. Czasem wystarczy chwila, by wszystko nabrało sensu. (18 kwietnia 2025)